در صنعت پتروشیمی، موفقیت نه در قاب عکسهای افتتاحیه دیده میشود و نه در تیترهای کوتاه؛ بلکه در تداوم تولید، پایداری فرآیند و توان عبور از وقفهها معنا پیدا میکند. ثبت تولید ۹۴ هزار و ۷۹۰ تن محصول در شهریورماه ۱۴۰۴ در شرکت صنایع پتروشیمی مسجدسلیمان—بالاترین میزان تولید ماهانه از زمان آغاز به کار این مجتمع—نمونهای از همین منطق است؛ رکوردی که بیش از هر چیز، از انسجام مدیریتی و بلوغ عملیاتی حکایت دارد.
این رکورد، تنها یک نقطه اوج مقطعی نیست. طی بازه ۲۷ مرداد تا ۲۷ آذر، تولید اوره و آمونیاک در این مجتمع به مدت سه ماه متوالی و بدون هیچگونه توقف عملیاتی، در سطح ۱۰۰ درصد ظرفیت اسمی تثبیت شد؛ اتفاقی که در صنعتی با پیچیدگیهای فنی، وابستگی به خوراک و حساسیت بالای تجهیزات، بهندرت رخ میدهد. چنین دستاوردی، حاصل فشار کوتاهمدت بر خطوط تولید نیست، بلکه نتیجه برنامهریزی منسجم واحد بهرهبرداری، اجرای تعمیرات هدفمند، پایش مستمر فرآیندها، مدیریت منابع انسانی و تأمین پایدار خوراک است؛ مجموعه اقداماتی که در نهایت به کاهش توقفات و افزایش راندمان انجامیده است.
در پس این عملکرد، نقش راهبری مدیریتی را نمیتوان نادیده گرفت. مروری بر مسیر حرفهای مدیرعامل این شرکت نشان میدهد تجربه فعالیت در هیات نمایندگان اتاق بازرگانی ایران در دورههای نهم و دهم، در کنار سابقه حضور در حوزه بازرگانی و ایفای نقش مشاور عالی مدیرعامل پتروشیمی تندگویان، ترکیبی از شناخت بازار، الزامات تولید و تعاملات نهادی را شکل داده است. همین پیوند میان تجربه بازرگانی و فهم عملیاتی، امکان تصمیمگیریهایی را فراهم کرده که خروجی آن در عدد و تداوم تولید قابل مشاهده است.
دستیابی به این سطح از عملکرد، همزمان با کسب نشان چهار ستاره تعالی سازمانی در یازدهمین دوره تعالی صنعت پتروشیمی کشور در اسفندماه ۱۴۰۳، تصویری روشنتر از مسیر طیشده ارائه میدهد. کسب این نشان، آن هم برای شرکتی نوپا که تنها طی دو سال اقدام به تدوین و اجرای راهبردهای تعالی کرده، نشاندهنده استقرار زیرساختهای بهروز، انضباط سازمانی و جهتگیری روشن مدیریتی است؛ مؤلفههایی که معمولاً در شرکتهای باسابقهتر مشاهده میشوند.
اما اهمیت پتروشیمی مسجدسلیمان تنها به رکورد تولید و شاخصهای درونسازمانی محدود نمیشود. این مجتمع در منطقهای احداث شده که نام آن با نخستین چاه نفت خاورمیانه گره خورده و امروز، بار دیگر نقشآفرینی صنعتی را تجربه میکند. تولید و صادرات اوره بهعنوان محصولی استراتژیک، علاوه بر ارزآوری برای کشور، جایگاه این مجتمع را در زنجیره امنیت غذایی نیز برجسته کرده است.
عرضه ۳۰ درصد از تولید اوره به سازمان خدمات حمایت کشاورزی، اقدامی است که فراتر از یک تعهد اداری، در عمل به کاهش هزینههای تولید کشاورزان و تقویت خودکفایی بخش کشاورزی کمک کرده است. این پیوند میان صنعت پتروشیمی و بخش کشاورزی، نمونهای از همان نگاه کلان به نقش بنگاههای صنعتی در اقتصاد ملی است؛ نگاهی که صرفاً به تراز مالی شرکت محدود نمیشود.
در کنار این موارد، توجه به استانداردهای زیستمحیطی، بهرهگیری از فناوریهای نوین و اجرای طرحهای مسئولیت اجتماعی، نشان میدهد توسعه در این مجموعه صرفاً به افزایش تولید تعبیر نشده، بلکه با ملاحظات پایداری منطقهای همراه بوده است.
مجموع این شواهد، یک گزاره مشخص را برجسته میکند: اعتماد به مدیران باتجربه، اگر با اختیار، حمایت و ارزیابی مبتنی بر عملکرد همراه شود، خود را در رکورد، پایداری و اثرگذاری اقتصادی نشان میدهد. حمایت مدیران بالادستی و همراهی نمایندگان مجلس از چنین رویکردی، نه یک امتیاز شخصی، بلکه سرمایهگذاری بر مسیر درست اداره صنایع راهبردی است؛ مسیری که در پتروشیمی مسجدسلیمان، نشانههای آن بهروشنی قابل مشاهده است.
