قهرمانی تیمهای ملی کشتی آزاد و فرنگی ایران، بار دیگر شور، نشاط و غرور ملی را در کشور زنده کرد و نشان داد که کشتی همچنان ورزش اول و هویتساز این سرزمین است. با این حال، جای تأسف دارد که در سطح سیاستگذاری و بودجهریزی کلان، این ورزش پرافتخار همچنان در حاشیه قرار گرفته است؛ در حالی که میلیاردها تومان صرف فوتبالی میشود که به اذعان بسیاری از کارشناسان، دلالی و ناکارآمدی در آن بیداد میکند.
هیچ کشوری در جهان، ورزش ملی و اول خود را بیپناه و کمبودجه رها نمیکند، اما کشتی ایران با وجود افتخارات بیبدیل، از امکانات و توجه کافی محروم مانده است. نمونه روشن آن، استان خوزستان و بهویژه شهر کوچک و محروم ایذه است که بارها با قهرمانیهای فرنگیکارانش، پرچم ایران را در میادین جهانی به اهتزاز درآوردهاند. این موفقیتها میتواند بهعنوان یک جاذبه ملی و منطقهای معرفی شود و بهانهای جدی برای مسئولان در سطح ملی و استانی باشد تا با اختصاص بودجه و حمایت بیشتر، هم زمینه رشد قهرمانان آینده را فراهم کنند و هم کشتی را به موتور محرک امید اجتماعی تبدیل نمایند.
تصویر فروتنی و اشکهای پیام احمدی پس از کسب نشان نقره جهان، نمادی از غیرت و تعهد نسل جدید کشتیگیران است؛ الگویی برای نسلی که امروز بیش از هر زمان دیگر به هویت، امید و انگیزه نیاز دارد.
اکنون که قهرمانیهای اخیر بار دیگر جایگاه کشتی را به همگان یادآوری کرده است، انتظار میرود مسئولان ورزشی و رسانهها با بازنگری در سیاستگذاریها و بودجهریزی، توجه ویژهتری به این رشته پرافتخار داشته باشند تا کشتی ایران همچنان چراغ راه نسلهای آینده باقی بماند.
«وقتی شهری مثل ایذه با کمترین امکانات، چنین قهرمانانی میپرورد، این پیام روشنی برای مدیران است که سرمایهگذاری در کشتی نه یک هزینه، بلکه یک سرمایهگذاری مطمئن برای غرور ملی و سلامت نسل آینده است. امیدواریم این موفقیتها بهانهای برای اختصاص بودجه عادلانه و تقویت زیرساختهای کشتی در سراسر کشور علی الخصوص ایذه قهرمان باشد.»
سید خالق موسوی
